تا آنجا که نفس در سینه است ، یک نفس دوستت دارم تا آنجا که دنیایی هست و

من زنده در این دنیا ، دوستت دارم تا اوج آسمان ، به رنگ عشق ، به رنگ روشنی ها…

تا آنجایی که کسی نمیبیند ، تا جایی که کسی نمی آید ، دوستت دارم و از

نهایت بی نهایت میگذرد ، نه شبیه لیلی و نه مثل مجنون قصه ها لیلی و مجنون ها

می آیند و میروند در این روزها ، هر کسی ادعای دیوانگی دارد در این دنیا من نه

مجنونم و نه فرهاد تو ، من هستم عشق بی همتای تو ، من برای توام و تا ابد در

 قلب تو ما برای هم زنده ایم ، نه به عشق دیگران ، این حکایت همیشه میماند در عشقمان!

و آنکه ادعا کرد عاشق است و دل زد به دریاها ، رفت به سوی آن دنیاها ،

هنوز هم نمیفهمد معنای واقعی عشق را ، من عاشقت شدم و یک قدم پا گذاشتم ،

همه ی گذشته ها را جا گذاشتم ، تا رسیدم به تویی که همین سوی دنیایی ، در

کنار همین ساحل دریایی! تو همینجایی در قلب من ، به خاطر عشق گذشتیم از

هم ، تا از این گذشتن ها تنها عشق به جا بماند ، نفرت و فراموشی ها در همانجا بماند ،

 تا یکجا برسیم به هم ، همانجا قدم بزنیم در کنار هم ، برویم و برویم تا برسیم به  نهایت عشقمان !

با تو رسیدم تا آنجایی که دلهایمان به آرامش میرسند ، قلبهایمان طعم واقعی با هم بودن را میچشند،

نه در اینجا تاریکی است و نه دلهره از آنهایی که خاموشی را به همراه خود دارند !

تا آنجایی که هیچکس جز من و تو نمیبیند دوستت دارم ، حالا با آن چشمان زیبایت عمق قلب مرا

ببین که تا  کجاها دوستت دارم ...

دلم می خواهد سینه ام را بشکافم...

این قلب تکه پاره را به همه نشان دهم...

تا اینقدر نپرسند...

چرا گرفته ای؟!؟!؟

این روز ها...

خسته تر از آنم که بخواهم گله کنم از آدم هایی که خواسته یا نا خواسته دلم را شکستند....

نه پایی برای رفتن دارم نه دلی برای کندن...

آرام و بی صدا گم می شوم در تمام حرفهایی که نشنیده گرفته شد...

تمام اشک هایی که نادیده گرفته شد...

و تمام منی که از یاد ها رفت...

دنیایتان ارزانی خودتان من دیگر بازی نمی کنم...

هی فلانی میدانی؟

می گویند رسم زندگی چنین است...

آدم های می آیند...

می مانند...

عادت می دهند...

اما سرانجام می روند!!!

تو می مانی و تنهاییت...

راستی نگفته بودی رسم تو نیز چنین است؟!؟!؟

کودک که بودم

دردهای کوچکم را هم ، بغض می کردم

تا دیگران دورم جمع شوند

و با آرامش گریه را بهانه ای برای "بیشتر دوست داشته شدن" کنم.

بزرگ که شدم اما ،

بزرگ ترین درد هایم را هم خوردم

تا از بغضی که هر ثانیه گلویم را میجود 

کسی نیاید و نگوید :

"باز چه مرگت شده است ؟"